Of stilte voor de storm, of in het oog van de storm.. Ik weet op dit moment niet zo goed wat de juiste titel is voor deze blog. Want jeetje, WHAT WAS THAT?!

Het is een tijdje stil geweest op mijn blog, enerzijds omdat ik wil voorkomen dat mijn blog veranderd in een dagboek en ik jullie graag mee neem in alle high lights, overwinningen, struikelblokken, dilemma’s, maar anderzijds omdat ik ineens in een giga stroomversnelling terecht kwam. Ik ben namelijk inmiddels al geopereerd, YOEHOOO!

Ja waar begin ik vanaf hier.. Mijn dilemma hoe ik deze blog het beste kan omschrijven is misschien wel een goeie opening. Een aantal weken geleden heb ik mijn evaluatie bij de revalidatie arts, ik ben inmiddels al zes (!!) weken bij ergotherapie bezig en maatschappelijk werk. Ik merk zoveel vooruit gang, maar voornamelijk mentaal en het accepteren van de veranderingen die ik aan “moet” brengen om het overzichtelijk en rustig voor mijzelf te houden. Ik kan nog steeds niet met woorden beschrijven hoe blij ik ben met de therapeuten en hulpverleners die daar deel nemen aan mijn kwetsbare, confronterende proces.
We komen er wel achter dat er op het gebied van prikkelverwerking en verdeelde aandacht een zichtbaar iets zit. Afwijking wil ik het niet noemen en defect ook niet, dat maakt de lading ineens heel negatief en zo voel ik dat op dit moment nóg niet. Er is intern besloten om dit verder uit te zoeken bij een neuro psycholoog, om te kijken of er toch geen hersenschade aanwezig is.. Hier kon ik in eerste instantie prima mee omgaan, omdat het niet zo voelt. Toen ze bij ergotherapie wat testjes afnamen, merkte ik dat dit toch nog veel ingewikkelder was dan ik mijzelf on daily basis wijs maak. Ik leer bewuste keuzes te maken voor mijn dag indeling; wat moet ik doen, wat wil ik doen. Maar ook waar, wanneer en hoe ontspan ik heel bewust op een dag? Dit klinkt heel gestructureerd en dat is het gelukkig niet, maar maakt mij heel erg bewust van de verdeling in mijn energie. Mijn batterij is namelijk wel “gewoon” stuk en laad nooit meer op tot 100%. Ik heb op een goede dag dus al een achterstand van een vierde op iemand met een gezond brein.

Afgelopen maand werd ik gebeld door de cardioloog uit het AMC. Mijn bloedwaarden waren goedgekeurd en ik werd op de wachtlijst gezet voor de ingreep. De corona cijfers liepen steeds hoger op en de “slaap dokters” werden ingezet op de COVID afdelingen. Ze gingen nog steeds voor de drie maanden, maar er kon helaas nog van alles gebeuren. En dat gebeurde; vorige week maandag werd ik gebeld door het AMC dat er een uitvaller was, of ik tijd had woensdag 1 december en mij om 7:00 kon melden. EH YES!
Als ik nu terug kijk op vorige week, ben ik geleefd. Het besef van alles wat er gebeurd was kwam vrijdag pas. Het voelde alsof de ontlading van afgelopen maanden in een keer naar buiten moest. Want even serieus; het is allemaal nog al wat sinds mei.
De operatie is goed gegaan, mijn hartje is een sierraad rijker. Al is het de afgelopen dagen een strijd tussen mijn hoofd en mijn lichaam. Voor de ingreep was het normaal dat mijn hartslag in rust soms de 100 aantikte, ik haalde veel diep adem, was snel buiten adem; maar he ik was niet anders gewend. Sinds de ingreep is mijn hartslag in rust tussen de 55 en de 70, dat scheelt nog al. Mijn lichaam heeft extern minder zuurstof nodig, omdat de verdeling ineens allemaal goed gaat van binnen. Mijn systeem raakte hier afgelopen zondag zo van van slag, maar het hele rekensommetje bij elkaar opgeteld is het eigenlijk heel erg logisch. Het nieuwe normaal.. Gekkigheid!

Ik ben zo dankbaar dat ik over een aantal weken 2022 in stap, op beide beentjes, met een hele schone lei. Weer vooruit mag denken, herinneringen mag maken met iedereen die ik meer dan lief heb.
Nu ik het zo opschrijf besef ik mijzelf eigenlijk nog steeds niet zo goed wat er allemaal gebeurd is. De revalidatie arts heeft het aangegeven bij de intake; na de ingreep begint het pas en ik denk dat ik dit alleen maar kan bevestigen. Ik ben nu niet alleen weer in harmonie aan het komen met mijn brein, maar met mijn hele lichaam en ieder gevoel en iedere emotie die daar bij komt kijken is oke. Ik heb veel gehuild, maar die emotie is lang uit gebleven. Tijd heelt alle wonden zeggen ze, en gelukkig heb ik die tijd nog :).

Waarom ik twijfelde of ik mijn blog de titel “in het oog van de storm” zou geven is omdat ik nu even sinds de ingreep alles los heb kunnen laten, maar komende week opnieuw in het teken staat van “gas geven”. Aanstaande vrijdag spreek ik de bedrijfsarts weer en zal ook daar weer nieuwe stof tot nadenken bij komen. Maandag staat het neuropsychologisch onderzoek gepland, waar ik stiekem een klein beetje tegen op kijk omdat ik geen idee heb wat ik mag verwachten. Dan niet, maar ook op lange termijn alles ineens nog een tikkeltje onzeker lijkt.

Een kleine looping in de grote rollercoaster van afgelopen maanden, op naar de volgende.

Veel liefs,
van mij.