Maroussia Anna Manuel, 28 jaar en afgestudeerd sociaal pedagogisch hulpverlener en persoonlijk begeleider van een groep fantastische kids. Ik hou van een feestje, middagje winkelen, mijn hondjes en geen uitdaging is mij te gek! 😉 Tot 23 mei afgelopen jaar, toen ik werd getroffen door een dubbel herseninfarct. Ingewikkeld blijf ik het vinden om uit te spreken, zeker omdat er twee en een halve maand lang geen concrete diagnose was voor dat wat mij overkwam dit “beruchte” weekend en het nog steeds klinkt als iets ongeloofwaardigs. Wat ik wel wist, is dat er iets niet in de haak was. Als je dan ook nog het nieuws krijgt dat het tussen je oren zit en waarschijnlijk komt door angst zakt de moed helemaal in je schoenen. Je probeert vanaf dat punt vooruit te denken, weer te proberen en oefenen, want hé; vanaf hier zou het dan toch allemaal prima moeten zijn. Ik maakte weer plannen, ging weer op pad, maar merkte dat ik niet de Maroussia was die iedereen zo goed kent en waar ik zelf zo van kon genieten.

Drie weken na dat bezoekje en het nieuwtje van deze arts werd ik gebeld met de mededeling dat het toch ging om een infarct, en niet eentje. Nee, het waren er twee. Vanaf dat moment werd ik van 100 weer terug gevloten naar 0 en belandde ik opnieuw in de molen die het ziekenhuis heet. Drie MRI’s verder, een bloed onderzoek en onderzoeken aan mijn hart verder hebben we de boosdoener wel boven water weten te halen en kwam ik met dat nieuws in een stukje rust. Hoe gek dat ook klinkt, ik voelde een last van mijn schouders glijden toen ik te horen kreeg dat er een gaatje tussen mijn hartkamers zat die ze operatief dicht gingen maken ja. Mensen zullen mij voor gek verklaren, maar na drie maanden onzekerheid en gissen was ik blij.

Uiteraard lost dit niet het volledige probleem op en is het duidelijk dat ik vooral mentaal een behoorlijke tik heb gehad. Binnen mijn werk (en staat mijn hele leven in het teken hiervan) ga je op 110%. Je kan aan het begin van de dag een mooie planning hebben bedacht, maar vijf minuten na binnenkomst van de kinderen kunnen zich situaties voordoen die er voor zorgen dat je die planning achterwege kan laten op zoek naar een alternatief. Dit ben ik, of in dit geval was ik, ook. Kon het niet linksom, dan wel rechtsom. Multitasken was een van mijn kunsten, nu kan ik binnen een fractie van een paar seconden kwijt zijn waar ik vlak daarvoor mee bezig was. Ik vergeet mijn medicijnen als ik ze niet klaar leg en een wekker zet en als klap op de vuurpijl kan ik drukte en onduidelijkheid eigenlijk niet eens verdragen. De mensen waar ik mij hard voor maak als hulpverlener, ik stond ineens heel dicht bij hen. Met een team fantastische hulpverleners achter mij.
Nu ik dit typ, vraag ik mezelf hardop af waarom ik dit eigenlijk op papier wil zetten en waarom ik dit zo open en bloot op het web kwijt wil en heb ik in mijn hoofd al meerdere malen mijn laptop aan de kant gezet en gedacht “nevermind”.

Waarom ik het toch doe?
Omdat ik van mening ben dat we in een wereld leven waarin we niet meer stil staan bij de moeilijke obstakels in het leven en we onszelf niet meer kwetsbaar op durven stellen, omdat we dan ineens breekbaar zijn. We hechten waarde aan het perfecte plaatje, maar hoe kan iets perfect zijn als het niet echt is? En als ik iets ben is het “echt”. Via mijn blog neem ik iedereen die dit interessant vindt mee in mijn revalidatie proces die strakjes van start gaat, maar ook al het onverwachte en ongeplande wat daarbij zal horen.

“Mijn naam is Maroussia Anna en ik heb een dubbel herseninfact gehad”.
Welkom bij mijn heel persoonlijke blog.

Liefs,
Mij.