Ja, dit voelt inmiddels wel een beetje als mijn lijflied.

Net als je denkt dat je precies door hebt wat er in je lijf aan de hand is, komt de herziende druk nummer zoveel om de hoek kijken. Van de bloeding in mijn hoofd, naar een lek in mijn nek, naar een gaatje in mijn hart, zou er nu een propje in mijn been zijn ontstaan die door het defect aan mijn hart in mijn hoofd terecht gekomen is. Al is deze kans klein, het kan blijkbaar toch. Ik kan je wel vertellen; ik ben het spoor inmiddels bijster. Het laatste bloed onderzoek is gedaan en ik wacht nu rustig af tot de oproep van het AMC komt, om dit defect aan mijn hart te sluiten; wordt vervolgd dus.

Een ander topic in mijn afgelopen twee weken is toch wel echt “confrontatie”. De confrontatie die ik aanga met de situatie waar ik in terecht gekomen ben, maar ook de confrontatie vooral met mijzelf.
Afgelopen twee weken heb ik vooral gevoeld dat ik het lastig vond om in de positie te zijn beland als hulpvrager in plaats van aan de kant te staan als hulpverlener. Hoe fijn is het als er dan twee vrouwen naast jou staan als hulpverleners die benoemen hoe fijn het is om daardoor juist samen te kunnen werken in plaats van de hiërarchie te voelen tussen hulpverlener en patiënt; “je bent tenslotte de ervaringsdeskundige” zei de ergotherapeut gisteren nog. Iets waar ik zelf als begeleider ook voor sta en wat ik zelf ook vaak uitdraag naar bijvoorbeeld ouders van cliënten of jongeren die ik begeleid. Ik voelde nu zelf wat voor invloed dat heeft op je vertrouwen in een situatie die je volledig uit handen moet geven en dat voelt goed kan ik je wel vertellen.
Het advies van de maatschappelijk werker was om meer mensen te betrekken bij mijn proces en mee te laten wandelen. Het stukje “ik kan het zelf wel” mentaliteit een beetje los durven laten. Het van mij afschrijven helpt hier onwijs bij, zeker omdat het voor de buitenwereld ineens begrijpelijker wordt. Mijn “beperking” is helaas aan de buitenkant niet 1,2,3 te zien waardoor ik nog wel eens overschat wordt (en mezelf eind van de rit natuurlijk ook). Ook iets wat mijn hulpverleners ik nu zelf eens ervaart; overschat worden..

Daarbij de confrontatie dat niet alles meer vanzelf gaat en dat dat heel normaal is, gezien de gebeurtenis. Ik ben gestart met de “niet rennen maar plannen” methode, waarbij we nu vooral hebben gesproken over; wat is cognitie nou eigenlijk? En weet ik nu dat ik geen geheugenprobleem heb, maar mijn geheugen wel beïnvloed wordt door de prikkels van buiten af (pfieuw), maar hoe ga je daar nou mee om.. Mijn filter is geen zeefje meer en laat dus meer prikkels door dan ik gewend ben, waardoor er te veel nutteloze informatie blijft hangen. Het zogenoemde emmertje overstroomt, waardoor het niet op de juiste plek komt om op te slaan. Daardoor het lijkt alsof ik soms vergeetachtig ben, omdat mijn geheugen mij eventjes in de steek laat.

We hebben de eerste twee weken ergotherapie afgesloten met het toetsen van mijn geheugen. Iets wat ik misschien nog wel het meest confronterend vond van allemaal. Dit was een opdracht, waarbij ik van haar de taak kreeg een weekschema in te vullen. Aan deze taak hingen regels vast en stelde zij mij tegelijkertijd vragen waar ik geen antwoord op mocht geven. Ingewikkeld.. Dat is wat ik er van vond. Achteraf heb ik er om gehuild, omdat ik altijd alles met losse flodders plande en dit nog goed ging ook. Ik heb hierdoor tenslotte mijn MBO 2 tot en met HBO duaal afgerond, met wisselende diensten en diploma en al. Nu lukt het moeizaam om buiten de lijntjes te denken.

Na deze twee weken krijgt voor mij de zogenoemde “dinsdag-dip” een heel andere betekenis. De vermoeidheid die zo’n ochtendje doorhangen in het Dijklander met zich meebrengt komt vaak the day after “even” om de hoek kijken, gepaard met een hoop tranen en frustratie. Ik leer deze te accepteren. Net als een zalfje dop de wond; als het prikt, dan werkt het pas ;-).

Liefs,
van mij.