..Want hoe vinden we nou eigenlijk zelf dat het gaat? Alleen het zinnetje zelf al bekt zo lekker. Hij komt ook geregeld voorbij als ik mezelf zie stunten, stoeien, als mijn honden er een zootje van maken, maar hoe vind ik nou eigenlijk zelf dat het gaat?

Even stil durven staan en kijken naar de stappen die ik gemaakt had, was een groot leerdoel tijdens mijn therapie sessies. Want door bewust te kijken waar je staat, begin je het zelf ook te voelen. Terwijl ik mijn maandelijkse evaluatie weer met mijzelf aanga vandaag, besef ik mij dat het morgen alweer 11 maanden geleden is toen ik opstond zoals elke ochtend. Niet wetende wat er vlak daarna zou gebeuren. ELF maanden.

Maar oke, Marous, come on. Where you at?
Nou.. Waar zullen we beginnen? Sinds een aantal weken ben ik weer begonnen met uurtjes opbouwen bij Leekerweide. Niet op mijn oude vertrouwde groepje, maar bij het Leescafe in Hoorn. Een onderdeel van Leekerweide, waarbij deelnemers een koffie hoekje runnen onder begeleiding in de bibliotheek in Hoorn. Voor wie mij goed kent, weet dat een stiekeme droom van mij altijd is geweest om in een coffee corner te werken waarbij mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een grote rol spelen. Ik vond het dus geweldig dat er bij het Leescafe een plekje voor mij was om mee te mogen draaien en weer te proeven hoe het is op de werkvloer. Wat ik van te voren niet wist, is dat dit een behoorlijke slap in the face zou zijn. Ik vond de eerste paar keer zo ingewikkeld en zwaar confronterend; want hoezo kan ik niet iemand ondersteunen en tegelijkertijd “een paar koffietjes maken”? Uitgeblust kwam ik thuis en zakte de moed me in de schoenen – ik kan het niet meer -. Maar als ik ook iets geleerd heb tijdens alle therapie, is dat het beter wordt. Inmiddels ben ik uitgebreid en blijf ik nog eventjes meedraaien daar. De kater na een werkdag is de ene dag extremer aanwezig dan de andere. Soms zijn ze zo erg, dat ik mijn agenda even leeg veeg voor een dag. “Gewoon” om even bij te laden.
Ondertussen is het advies van de bedrijfsarts ook definitief binnen en wacht ik op de arbeidsdeskundige, om samen met mij een concreet plan te maken wat betreft een plekje voor mij op lange termijn. In eerste instantie dacht ik dat zo’n rapport mij niet zoveel zou doen. Ik kon immers al maanden wennen aan de nieuwe situatie, maar stiekem en niet helemaal onbewust, doet het toch wel een klein beetje zeer als je ziet wat allemaal niet meer vanzelfsprekend zal gaan. OF, wat er voor nodig is om een redelijke werkweek te kunnen werken. 12 jaar lang studeren, eyes on the price en ineens ben je afhankelijk van verschillende partijen om te bepalen waar je toekomst ligt. Ingewikkeld voor iemand die graag korte klappen geeft.

Maaaaar.. Marrie zal Marrie niet zijn als ze het beest niet gewoon bij de ballen pakt en focus legt op al het positieve wat allemaal alweer lukt; sporten, autorijden en ik heb zelfs mijn aller eerste feestje weer meegepikt vorig weekend. Lekker de bob en heerlijk eventjes met mijn lieve meiden een dansje wagen op een zootje foute Hollandse meezingers. De “kater” die ik er aan over hield 3 dagen lang, WORHT IT!
Mijn fysio verzekerde mij dat ik weer op niveau de sportschool zou kunnen trotseren en waarschijnlijk zelfs wel ver daar boven. Ik heb hier om gelachen, maar ze had gelijk. Ik ben fysiek fitter dan ik ooit geweest ben en dat voelt goed kan ik je wel vertellen! De prikkels verdragen gaat steeds beter, ze achteraf verwerken is een strijd waarvan ik er nog niet over uit ben wie hierin de winnaar is.

Als ik deze 11 maanden eens goed vanaf een afstandje bekijk besef ik mij ook heel goed dat ik in een gigantische waas heb geleefd. Ik besef mij dat ik in een hoop situaties ontastbaar over kwam, niet te peilen en zelfs emotieloos leek, ookal vloeide de tranen regelmatig rijkelijk over mijn wangen naar beneden. Hoe meer ik terug denk aan waar we als familie doorheen gegaan zijn hoe meer ik mijzelf afvraag hoe ik rechtop ben blijven staan en dat het helemaal niet gek is dat er soms even een dag tussen zit dat alles tegen lijkt te zitten. Alle onzekerheden, onderzoeken afwachten.. En dan heb ik het niet alleen over mijn eigen idiote proces, maar ook over die van mijn lieve mama die tussendoor een slechte bloeduitslag kreeg; leukemie. Uiteindelijk is de eindstand chronische leukemie en staat zij aan de “goede kant” van de ziekte, voor zover er een goede kant aan kanker zit, en wordt ook zij nauw in de gaten gehouden.
Natuurlijk weet ik wat mij rechtop gehouden heeft; mijn lieve familie, Mor, mijn aller liefste vriendinnetjes, hondjes, de mooie herinneringen die we maakten met elkaar, kleine logeerpartijtjes en oppasfeestjes met mijn neefjes en nichtjes, evaluaties, huilbuien, maar ook vooral veel slappe lach momentjes. Tegelijkertijd dus ook zoveel om mega trots op te zijn!
Mor heeft inmiddels alweer een jaar zijn eigen bedrijf, mijn beste vriendinnetje heeft haar stoute schoenen aangetrokken en opnieuw een studie begonnen, andere vriendinnetjes gaan hun geluk achter na bij het vervullen van een nieuwe baan, mijn therapie sessies zijn allemaal afgerond, maar als kers op de taart; MIJN ZUSJE DIE MAMA WORDT.

Ik blijf het ingewikkeld vinden om dat meisje met die stempel te zijn, want ik zou zo graag heel soms eventjes terug willen in het lijf en hoofd van de Marrie van 11 maanden geleden.. Die niet zoveel moeite had met begrijpen van situaties, snel schakelen en de hele nacht dansjes wagen.
Maar stiekem ben ik ook wel erg gek op deze versie van Marrie. De Marrie met een nog minder filter, die na een lange dag een kassa een taxi noemt of een barbecue een magnetron en zwarte spinnen veranderen in stiften. De Marrie die soms 6 keer in een half uur zichzelf eventjes toespreekt op het toilet, omdat de prikkels te veel worden en ze niet teleurgesteld in zichzelf wil zijn, maar TROTS. De Marrie die na een wijntje al begint te giechelen en makkelijk in de zeik genomen kan worden omdat de informatie soms veels te laat op de juiste plek terecht komt. En eerlijk? Ik hoop dat jullie net zo gek op haar zijn als ik zelf, want heel stiekem is ze daar heel onzeker over.

Almost there. Denk ik; 11 mei wordt er nog een keertje uitgebreid naar mijn hartje gekeken en als alles daar goed op zijn plek ligt is dat mijn laatste bezoekje aan het AMC. Lucky number 11?
Ik begin met aftellen naar tot het een jaar geleden is. En niet omdat ik er iedere maand stil wil bij staan hoe lang het geleden is, maar omdat dat het moment is dat ik samen met vriendjelief eindelijk onze droomreis ga maken naar de Seychellen die door corona twee jaar geleden werd gecanceld. En hoe bijzonder, dat dat nou juist op de dag is die ik het aller liefste zou willen vergeten.

Imma girl on a mission!!

Veel liefs,
van mij.